Na een lange nacht slaap (Fem en ik sliepen gewoon tot 15:00 NLse tijd!) waren we klaar om Bogotá echt te verkennen. We hadden nu wel een succesvolle poging bij de ATM en dronken bij een barista-school het eerste bakkie Colombiaanse cappuccino. Een hele speciale gelijk, want de latte art werd aan tafel voor ons gemaakt. Aan personeel ook geen gebrek, want er werkten maar liefst 5 baristas in dit kleine tentje. Daarna waren we klaar voor de fietstour met Amerikaanse gids Mike. Hij nam ons mee door allerlei wijken waar je niet zo snel zelf zou komen (denk aan het Red Light District of wijken met veel zwervers). Op zondag zijn veel wegen afgezet voor auto’s, dus we hadden de ruimte en konden goed om ons heen kijken. We zagen oa veel streetart en Colombianen die op kleedjes hun hele huisraad verkopen in de hoop wat bij te verdienen. Onderweg vertelde gids Mike vanalles over de cultuur en geschiedenis van Colombia. Zo weten we nu dat ze hier een soep serveren met de ballen van de vermoorde stier na het stierenvechten… We stopten o.a. ook bij een fruitmarkt, waar we denk ik wel 15 verschillende nog onbekende soorten fruit hebben geproefd. De gids bleef er maar nieuwe soorten bij halen. Van 4 soorten passievrucht (eentje was een beetje zuur hè Fem) tot zoete tomaat en van cactusfruit tot mini mango; Familie Hoefnagel wil wel proeven hoor! De happy brownies die ons onderweg ook aangeboden werden hebben we wel afgeslagen 🙂 Na deze dagvullende fietstour hadden we nog net even tijd voor het Botero Museum. Verderop in straat worden zijn kunstwerken en zijn privé collectie met oa werken van Pablo Picasso tentoongesteld, dus dat was leuk om ook even te zien. ‘S avonds aten we lekker Colombiaans in een traditioneel restaurantje, waar we heel toevallig onze bekende Inge uit Bergschenhoek weer tegenkwamen 🙂

Na een vlucht van een half uur en een taxirit van een uur kwamen we aan in Salento, een kleurrijk dorpje midden in de koffieregio van Colombia. We zitten hier 3 dagen in een mooie accomodatie aan de rand van het dorp, echt even wat anders dan Bogota. Salento is niet groot, maar wel sfeervol door de gekleurde huisjes, vele restaurants en mooie winkeltjes. Het was regenachtig bij aankomst, dus na een tijdje wachten op droog weer trotseerden we uiteindelijk toch de regen op zoek naar lunch. We vonden lekkere hamburgers en lasagne en struinden wat rond. Later op de middag werd het droog, dus toen was het tijd voor actie. Papa en ik hadden namelijk wel zin in een ritje over de 200m lange zipline. Het was niet zo spectaculair als het lijkt, maar wel gaaf om eens te doen en met mooi uitzicht over het dorp en het groen. ‘S avonds aten we een lokale forel (’trucha’) en we sloten af met ‘artisenal cappuccino’ die aan tafel werd gezet voor ons.

Vandaag was het tijd voor hoogtepunt waar iedereen voor naar Salento komt: een bezoek aan Valle de Cocora. Deze groene vallei staat vol met de langste palmbomen ter wereld, die wel 60 meter hoog kunnen worden. Vanaf het centrale plein in Salento namen we een jeeptaxi (hier ook wel Willy genoemd) naar de vallei. Volgens de tips uit de reisblogs waren er verschillende routes, maar die routes met bijvoorbeeld bordjes aangeven doen ze hier niet aan. Omdat de zon eindelijk scheen besloten we te beginnen aan de korte route, die direct naar de vallei liep. Dan kunnen de mooie foto’s maar gelijk binnen zijn dachten we zo. Het uitzicht had wat weg van de Oostenrijkse Alpen en de Indonesische rijstvelden, alleen dan met héél veel hoge palmbomen, echt een bijzonder gezicht. We volgden het pad omhoog langs 2 uitzichtpunten en spotten zelfs een condor. Na 1.5 uur lopen scheidden onze wegen: papa en mama gingen terug naar het beginpunt, en Fem en ik gingen door voor de lange hike. Papa en mama liepen beneden nog wat rond, bezochten een forel kwekerij en keerden terug naar Salento met de Willy. Fem en ik vervolgden het pad verder omhoog tot we tussen de dennenbomen in de wolken liepen. Hierna werden we beloond voor al deze hoogtemeters en konden we een heel stuk afdalen over een smal paadje met rotsen, dwars door de jungle. We maakten onderweg nog een uitstapje naar Casa de los Colibris (waar we vooral heen gingen voor een pauze en een wc, maar de 2 kolibries waren ook leuk). We vervolgden onze route langs een rivier en moesten regelmatig klauteren over rotsen, door het water lopen of de rivier oversteken via een paar gammele loopbruggetjes. Echt op avontuur door de ‘koude’ Colombiaanse jungle dus, die met een gevoelstemperatuur van zo’n 15 graden goed uit te houden was. Het laatste stuk ging weer door de vallei en zo kwamen we 14 km en bijna 6 uur later weer terug op het beginpunt. We namen een Willy terug richting Salento en mochten dit keer zelfs achterop staan, dus we konden nog meer genieten van de mooie uitzichten. Geen foto’s, want onszelf goed vasthouden had even prioriteit 🙂

Nog maar net bijgekomen van de hike van gisteren gingen we alweer door naar de volgende gave activiteit: downhill mountainbiken door een vallei met nog veel meer palmbomen dan de Cocora vallei. Gisteren vonden we de 1000 palmbomen daar al indrukwekkend, maar vandaag hebben we er honderdduizenden gezien, echt niet normaal! We verzamelden in het centrum van Salento samen met 2 Nederlanders en 2 Belgen, die we steeds tegenkomen want zij volgen ook de tips van Reisjunk.nl. Op dit reisblog hadden we ook over deze fietstour gelezen en de eigenaar gaat binnenkort zelfs naar Amsterdam om de bloggers van Reisjunk te bedanken voor al zijn Nederlandse klanten 🙂 Al kletsend reden we een uur over een hobbelige en modderige weg naar de top; de four-wheel drive was niet overbodig. Op 3400 meter hoogte was het best fris, maar ingepakt met regenjas, handschoenen en integraalhelm waren we klaar voor de eerste mountainbike afdaling van 5 kilometer. Het was even wennen op de glibberige weg, maar de remmen werkten goed, dus al snel sjeesden we ‘soepel’ naar beneden. Wel goed voor je kijken, dus we stopten steeds om ook even naar het mooie uitzicht te kunnen kijken ipv naar je voorganger. Toen de weg niet verder ging door een aardverschuiving die de weg blokkeerde, gingen we te voet verder. We probeerden deze modderophoping met drijfzand een beetje netjes over te steken, maar we eindigden alsnog met de enkels in de blub. Mama was hier iets minder enthousiast over, maar waagde zich er uiteindelijk gelukkig ook aan. Mijn schoenkeuze voor sandalen leek ideaal, maar pakte toch wat minder lekker uit door die modder, dus dat was lekker glibberen. Ik deed mn best om normaal te lopen, maar ging toch maar op blote voeten verder (connecten met de omgeving noem je dat). Na nog een stukje lopen door het gras tussen de koeien (ik heb volgens mij alle koeienvlaaien ontweken) kwamen we uit bij de picknickplek, waar de gids een schattig kleedje en broodjes uit zijn rugzak toverde. Het Wilhelminapark is leuk om te picknicken, maar dit was toch wel even next level met rondom uitzicht op de prachtige vallei. Hierna gingen we weer de jeep in, die ons terug naar de top bracht. Hier begonnen we aan de 20 kilometer lange afdaling terug naar het dorp. We hoefden niet te trappen (de tourguide had niet eens een ketting op z’n fiets), dus het was een relaxte afdaling, al  was het gehobbel en focussen nog best vermoeiend. Flink onder de modder kwamen we weer terug, dus de hoge druk spuit kwam niet alleen van pas voor de fietsen, maar ook voor onze voeten! Na een normale douchebeurt genoten we nog van een drankje bij zonsondergang en na een lekker diner sloten we de dag af met een potje tejo. Dat is een Colombiaans spel dat een beetje lijkt op jeu de boules. Met zware stenen moet je mikken op zakjes met buskruit en als je die raakt hoor je een harde knal. De Nederlanders van de fietstocht sloten ook gezellig aan. We waren allemaal geen pro’s, maar mama was met 3x raak wel de topscorer van de avond.

We dachten dat we de afgelopen dagen al het beste ontbijt van Colombia hadden, maar dit hotelontbijtje met oa avocado toast en wentelteefjes smaakte ook erg goed. En we mogen er nog 3x van gaan genieten. Met een goede bodem gingen we de wijk El Poblado in om wat winkels te kijken en koffie te drinken (en even wat oefeningen mee te pakken in het park). Na nog even chillen op de hotelkamer verzamelden we om 14:00 uur bij het metrostation voor een grafittitour door Communa 13. We waren met een groep van 16 man met oa. 5 overdreven Amerikaanse meiden, die ook al voor vermaak zorgden. Als een groep ganzen volgden we de tourguide in de metro, heerlijk om daar zelf niet over na te denken. Wat het metrostelsel van Medellin zo bijzonder maakt is dat een kabelbaan (a.k.a. eitjes skilift) er ook onderdeel van is. Deze kabelbaan is aangelegd om de arme mensen, die in de bergen wonen, een goede verbinding met het centrum te geven. Een ritje in deze kabelbaan kon dus niet ontbreken. Daarna namen we de bus naar Communa 13. Deze week was tot 20 jaar geleden een van de onveiligste wijken ter wereld, maar sinds de guerrilla groepen er de strijd hebben verloren is de wijk veranderd in een gezellige bruisende wijk vol streetart. Wat de wijk extra bijzonder maakt is dat er 6 roltrappen zijn aangelegd, waardoor alle toeristen zich makkelijk kunnen verplaatsen. Vooral toeristen bezoeken deze wijk namelijk, veel Colombianen durven een bezoek (nog) niet aan. De tourguide vertelde vanalles over de betekenissen van de muurschilderingen en manoeuvreerde ons door de straatjes vol met eetkraampjes en andere toeristen. Als je met zo’n grote groep bent betekent dat ook veel wachten, maar met zoveel verschillende toeristen om naar te kijken was dat geen straf. We aten een lokaal ijsje met mango en passievrucht en dronken nog een biertje met mooi uitzicht over de stad. Daarna bracht de tourguide ons in de drukke avondspits weer veilig terug naar het metrostation waar we begonnen. We waren aardig moe van alle indrukken, maar het was heel leuk om deze kleurrijke wijk met bizarre geschiedenis eens gezien te hebben. Savonds aten we lekker Vietnamees bij een restaurant om de hoek en dronken we nog een biertje op de rooftop naast ons hotel.

Na 2 dagen Medellin was het tijd voor een uitstapje: het dorpje Guatapé. We namen de metro naar het grote busstation, waar we de laatste 4 plekjes voor de eerstvolgende bus wisten te bemachtigen. Papa en mama hadden de VIP plekken naast de buschauffeur, Fem en ik zaten helemaal achterin in het hoekje; het verschil moet er zijn hè. Na een rit van 2 uur kwamen we aan in Guatapé: een super kleurrijk dorpje waar elk huis minimaal 5 verschillende kleuren lijkt te hebben. Ook hebben alle huizen een mooie schildering aan de onderkant, wat het nog feestelijker maakt. Toen we om 12:00 uur aankwamen vielen we gelijk met onze neus in de boter, want er was een soort optocht bezig op het centrale plein, inclusief fanfare, kinderen met vlaggen en versierde auto’s. We denken dat dat was vanwege Virgin del Carmen gisteren; leuk om te zien! We struinden wat rond door de straatjes, dronken een iced latte en vonden voor de lunch het vegan tentje Namaste. Echt een leuk plekje, want overal waar je keek was wat geverfd en wij mochten er ook nog wat bij schilderen; daar zeiden we natuurlijk geen nee tegen. De lunch met goedgevulde salades, broodje falafel en wrap smaakte ook erg goed. Deze gevulde maag konden we goed gebruiken voor de volgende acitiviteit: het beklimmen van de rots van Guatapé (of van El Peñol, beide dorpen zijn nog aan het uitvechten van wie de rots nu precies is). Met een 2 mooi versierde tuktuks (de tijd dat we met z’n vieren in 1 tuktuk passen is nu echt voorbij) werden we er heen gebracht en begonnen we aan de klim van 659 traptreden. Het leek ver, maar eigenlijk waren we zo boven. Daar hadden we prachtig uitzicht over het meer, dat is ontstaan door de aanleg van een stuwdam. Na de nodige foto’s van het uitzicht, wij als enige Europese toeristen werden ook nog gevraagd voor een foto, waren we in no time weer beneden. We aten nog een ijsje en stapten om 17:00 uur de bus in, niet wetende dat we er door de zondagavondspits (?) ruim 3 uur over zouden doen… maar ook dat hoort bij reizen. Ik vond het het bezoekje aan Guatapé nog steeds waard in ieder geval 🙂

Tijd voor chillen in Palomino! Gisterochtend vlogen we in een uurtje van Medellin naar Santa Marta. Hierna was het nog een kleine 2 uur met de taxi naar Palomino, waar we 5 nachten verblijven in het hotel/hostel Casa Pavo Real. Het hostel zit goed vol met Nederlanders en Belgen, maar wij hebben een soort bungalow in een mooie tuin. Iets minder luxe dan het chique hotel in Medellin, maar dat past ook wel bij het sfeertje hier. Palomino is namelijk een relaxed ‘dorpje’ aan het strand, wat eigenlijk bestaat uit een paar zandweggetjes met veel gezellige hostels en hippe restaurants. Een goede plek om even een paar dagen te relaxen dus. Het voelt een beetje als het surfdorpje Canggu op Bali, maar dan nog voordat het overspoeld is door toeristen. Geef het nog een paar jaar en dan is alles volgebouwd gokken wij. Moet er nog wel wat strand over zijn, want door de klimaatverandering is het strand grotendeels weggeslagen, dus daar is weinig meer van over. Heel zonde, maar met zandzakken proberen ze nog te redden wat er te redden valt, dus hopelijk lukt dat een beetje. Nadat we aankwamen hebben we lekker aan het zwembad gelegen. Eindelijk kon de bikini aan. Het is duidelijk dat we aan de Caribische kust zitten, want het is hier een stuk warmer dan op de vorige bestemmingen, maar door de bewolking wel goed te doen gelukkig. ‘S avonds aten we lekkere vis en gingen we op tijd slapen. Ik verloor met steen-papier-schaar van Fem, dus ik mag op het uitschuifbed op de grond.. (dat ook heerlijk sliep gelukkig) Vanochtend lagen de bedjes aan het zwembad al goed vol, dus na een ontbijtje met smoothiebowl vertrokken we naar het strand. Bij beachclub La Ola vonden we 4 fijne stoelen, waar we de hele dag zijn gebleven. Beetje boekje lezen, sapje drinken, dutje doen, surfers kijken en lekker lunchen tussendoor; heel vervelend allemaal 🙂 We hebben ons ook nog even in de golven gewaagd, maar de golven zijn heel krachtig en kort, dus we houden met maar bij surfers kijken ipv zelf surfen. We sloten deze ultiem relaxte stranddag af met een mojito bij zonsondergang en ’s avonds aten we heerlijk (weer vis) bij Casa Cocotte.

Na een lekkere stranddag gisteren was het tijd voor een populaire activiteit hier: tuben! Om 8:30 uur werden we met een 4×4 drive opgehaald en over een HELE hobbelige weg naar het beginpunt gebracht. De wegen hier zitten sowieso vol met gaten en hobbels en wij hebben al 10 manieren bedacht om daar wat aan te doen, maar hier lijken ze zich er niet druk om te maken. Nadat we de hobbeltocht overleefd hadden waren we er nog niet, want het was nog 40 minuten door de jungle lopen naar het opstappunt. We hadden de luxe dat we de banden niet zelf hoefden de tillen, die tilde de gids namelijk op zijn hoofd, respect! Het was best een pittige klim in de hitte, dus behoorlijk bezweet en moe kwamen we aan bij de rivier. Maar de beloning was dan ook groot. Eerst even afkoelen in het water en nog wat weg gezweten zonnebrand bijsmeren en toen waren we ready to go. Femke en ik zaten samen in 2 aan elkaar geknoopte banden en papa & mama ook. De gids hielp ons door de eerste stroomversnelling heen, alleen dat ging bij papa en mama wat minder soepel. Toen papa al na die eerste stroomversnelling naast zijn tube lag leek het de gids dus beter om ons alle vier maar aan elkaar te knopen 🙂 De gids manoeuvreerde ons soepel over de rivier heen, dus wij hoefden alleen maar de luie toerist uit te hangen. Op een rustig tempo dreven we over de rivier, terwijl we goed om ons heen konden kijken naar de jungle. Op een paar vogels en koeien na hebben we geen bijzondere dieren gespot helaas. Halverwege hadden we een pauze met een verse, nog warme empanada en een koud drankje. En dat midden in de jungle! Na zo’n 2 uur heerlijk dobberen kwamen we uit op het punt waar de rivier de zee in stroomt en zat de tocht er op. Over het strand liepen we terug naar Palomino, waar we de rest van de middag bij het zwembad lagen. Maar goed dat we onze kleding hadden aangehouden tijdens het tuben, want hier kwamen we er achter dat we goede (rode) tanlines hebben gecreëerd in het water, oeps… Onder het genot van een pina colada bekeken we weer de zonsondergang op het strand. ‘S avonds voelden mama en Fem zich niet lekker, dus papa en ik gingen samen op date bij de pizzeria.

Gisteren hadden we een relatief lange maar soepele reis naar Cartagena. Eerst met de tuktuk naar de hoofdweg van Palomino, toen 2 uur met de lokale bus naar Santa Marta en vervolgens 5 uur in een mini van met een paar andere toeristen naar Cartagena. Maar met een snackassortiment van koekjes, chips en nootjes kwamen we de tijd wel door. In Cartagena was blijkbaar net voordat wij aankwamen een hoosbui geweest, want sommige straten stonden helemaal blank, soms wel 20cm hoog. Gelukkig vonden we snel een taxi bereid die ons afzette bij ons hotel midden in de gezellige buurt Getsemani. De Kia Picanto was wat krap voor 4 grote Nederlanders plus bagage, maar het bespaarde ons wel natte voeten 🙂 Het eerste doel na aankomst was het vinden van een tandarts, best een uitdaging op zaterdag einde van de middag. Femke heeft namelijk al een paar dagen erg veel last van kiespijn, wat steeds erger werd. We hadden goede hoop dat er in een grote stad als Cartagena een goede tandarts zou zijn en die werd gevonden in een winkelcentrum verderop. Hier maakten ze een foto en trokken de conclusie dat er een ontsteking zit onder haar kroon. Omdat dit best wel complex is konden ze er hier niets aan doen, dus gaven ze haar antibiotica en sterkere pijnstillers mee. Deze nam ze in na een lekker diner met aparte tapas hapjes, maar snachts bleek al dat de pijnstillers geen effect hadden. Vanochtend besloten we dus dat het beter is om eerder naar huis te gaan en onze eigen tandarts er naar te laten kijken. Fem hield zich sterk, maar met alleen maar kiespijn rondlopen is gewoon geen vakantie meer. Gelukkig kregen we snel KLM aan de lijn en konden we voor mama en Femke de vlucht omboeken naar zondagavond, zodat ze op maandagochtend gelijk naar de tandarts kunnen. Papa en ik blijven wel hier en vliegen gewoon op woensdag terug. De tijd in Cartagena werd voor mama en Fem dus ingekort van een paar dagen naar een paar uur, dus dat werd Cartagena in een vogelvlucht. En dat op mama haar verjaardag! Na een ontbijtje op het dakterras gingen we de straat op. Het is hier behoorlijk heet en vochtig, maar als je precies in de stroken schaduw loopt (of soms even voor een winkel met airco gaat staan) is het goed te doen. We maakten een typische toeristenfoto met dames in mooie jurken, struinden langs de prachtige kleurrijke koloniale panden en papa liet zich nog een mooie hoed afmeten (of aansmeren) door een straatverkoper. Tussendoor even afkoelen in de airco met koffie en taartjes. Na nog een stukje over de oude stadsmuur gelopen te hebben zat de mini stadstour er op, maar we hebben wel echt een goed beeld van het toeristische maar gezellige Cartagena gekregen. We lunchten met een soort granola bowl en toen was het tijd om de koffers in te pakken. Even goed nadenken wie welke spullen meeneemt en toen namen we de taxi naar het vliegveld. Daar ging het inchecken soepel en namen we afscheid. Papa en ik gingen terug naar het hotel en genoten daar van het uitzicht in de jacuzzi op het dakterras. Savonds aten we lekkere vis in een soort binnentuin. Fem en mama hadden blijkbaar comfort stoelen met extra beenruimte en kregen ook nog champagne vanwege mama haar verjaardag, leuke verrassing! Jammer om de vakantie niet met z’n allen af te kunnen maken, maar we hebben met z’n vieren al heel veel gave dingen kunnen doen en hopelijk is Fem zo sneller van de pijn af, dat is nu even het belangrijkste!

Vandaag hebben papa en ik samen gedoken! Eigenlijk was het plan dat papa zou duiken en ik snorkelen, maar papa had een duikschool gevonden waar ze ook Discover Scuba Dives tot 12 meter aanboden en dat klonk eigenlijk ook wel heel leuk. Na wat WhatsApp contact bleek het geregeld te kunnen worden: samen met een instructeur konden we met z’n drieën duiken. En omdat het nu blijkbaar laagseizoen is hadden we ook nog eens een privétour, wat een luxe. Om 8:00 uur werden we door een bootje opgehaald en naar het Blue Apple Beach Resort gebracht, op het eiland Tierra Bomba voor de kust. Hier zat namelijk ook de duikschool en kreeg ik van aardige Hongaarse instructrice Lea eerst wat theorie uitleg. Hierna deden we wat oefeningen in een ondiep stuk water. Het scheelde dat ik in Maleisië al eens eerder had gedoken, dus die oefeningen gingen prima. Klaar voor het echte werk dus. De boot bracht ons naar de eerste duikspot, waar we ons langs het touw van het anker naar het rif beneden lieten zakken. Hier hebben we zo’n 45 minuten kunnen genieten van de mooie onderwaterwereld. We zagen o.a. allerlei soorten koraal, een hele grote krab, een lion fish en allerlei gekleurde kleine vissen. Echt super gaaf! Terwijl ik rond zwom hield Lea me goed in de gaten en wees waar we heen moesten, je oriëntatie ben je onder water snel kwijt anders. En papa zwom er lekker achter aan. Na deze eerste duik werden we door de boot op een ander punt afgezet, waar we nog een tweede duik maakten, die gelijk al een stuk soepeler en natuurlijker aanvoelde. Ook hier weer mooi koraal en allerlei soorten vissen, het blijft bijzonder. Het was echt leuk om te doen, dus die padi gaat er toch ooit wel komen! Na deze gave ervaring hadden we tijd om even te zwemmen in het zwembad en lekker te lunchen op het resort. De lucht begon al behoorlijk grijs te worden en tijdens de boottocht terug naar Cartagena hielden we het nét niet droog. We denken een patroon te herkennen waarbij het elke dag rond 15:00h even hard regent, maar waarna het wel meteen een stuk koeler is. Morgen checken of deze theorie klopt 🙂 Na even bijkomen in de hotelkamer gingen we ’s avonds het oude centrum in om te eten. Weer vis in een binnentuin, maar nu tonijn voor papa en 3 soorten ceviche voor mij (dat is een typisch Zuid-Amerika gerecht waarbij rauwe vis wordt gemarineerd in citroensap). Daarna liepen weer tegen een straatoptreden aan. Overal in Colombia wordt op pleinen of langs terrassen opgetreden door dansgroepen en hier dus ook weer; leuk vermaak wel! Kiespijn update: 24 uur na het besluit om te vertrekken kon Femke al bij onze eigen tandarts terecht, zo snel kan het gaan dus. Met nieuwe pijnstillers en een doorverwijzing naar een specialist komt er hopelijk snel verbetering!

Na het duikavontuur hebben we gisteren weer iets heel anders gedaan, namelijk Colombiaans gekookt. Bij AirBnB kan je naast accomodaties ook ‘ervaringen’ boeken en zo kwamen we bij Juliana. Om 11:00 uur spraken we af bij haar huis in een wijk net buiten het toeristische centrum. We dachten het systeem met nummers als straatnamen te snappen, maar hadden ondanks de routoch best wel moeite om haar huis te vinden. Lekker bezweet kwamen dus we aan en we konden gelijk aan de slag. Met hulp van Juliana hebben we kokosrijst, vis met groente, gefrituurde plantain (een groene banaan), avocado salade en passievrucht juice gemaakt. De kokosrijst, waarbij je eerst een caramel maakt van kokosmelk en suiker en de rijst vervolgens ook kookt in kokosmelk, was onze favoriet. Juliana sprak erg goed Engels, dus we konden tussendoor ook lekker kletsen en vragen stellen over het leven in Colombia. Na deze leerzame en smakelijke lunch streken we weer neer bij het zwembad(je) in het hotel. Onze theorie dat het elke dag om 15:00 uur hier regent klopte niet, want het bleef vandaag gewoon droog (gelukkig maar). Dit gaf ook goede hoop dat er vandaag misschien wel een mooie zonsondergang zou zijn. Om 17:00 uur gingen we dus richting Café del Mar: dé hotspot op de stadsmuur om de zonsondergang te bekijken. We bemachtigden een van de laatste plekjes en ondanks dat door de bewolking de zon snel weg was, hadden we wel een mooi uitzicht. Hierna aten we lekker Italiaans bij een trattoria waar we eerder een rij hadden gezien, dus die moest wel goed zijn. Om de laatste avond goed af te sluiten dronken we nog lekkere mojitos bij een barretje op straat. Na het laatste ontbijtje op het dakterras checkten we uit en gingen de stad. We hadden geen plannen, dus hebben lekker rondgestruind. Even langs een luxe shopping mall, cappuccino drinken, nog wat souvenirs zoeken en lekker lunchen met uitzicht op Plaza de la Trinidad. Een relaxte laatste dag dus. Inmiddels zitten we bij de gate te wachten op onze vlucht naar Amsterdam en zit de reis er dus bijna op. We hebben zoveel gedaan en gezien dat het wel voelde alsof we wel 3 maanden weg zijn geweest. Mocht iemand nog een vakantiebestemming zoeken dan kunnen wij Colombia zéker aanraden. Het is een modern land met mooie natuur, verschillende soorten steden, prachtige onderwaterwereld, aardige mensen en heerlijk eten. We komen vast nog eens terug dus. Iedereen heel erg bedankt voor het meelezen en tot snel 🙂